Motoryka człowieka definiowana jest kilkoma cechami motorycznymi, takimi jak: siła, szybkość, skoczność, wytrzymałość, koordynacja ruchowa i gibkość. O większości z nich rozmawialiśmy już tu, tu i tu. Natomiast dziś poruszymy temat zwinności. To bardzo złożona cecha motoryczna. Dzięki Dianie Dudziak, ekspertce LYKE, omówimy dlaczego jest tak ważna i jak można ją kształtować.
Już ponad 40 lat temu w różnych doniesieniach naukowych zauważono, że aby zawodnik posiadał optymalną koordynację ruchów, musi charakteryzować się wysokim poziomem zwinności. W tych doniesieniach naukowych pojawiało się sformułowanie, że zwinność to taka kompleksowa zdolność motoryczna. Można też kategoryzować, że zwinność rąk to zręczność, a zwinność nóg to zwrotność. Zwinność to cecha motoryczna, która obejmuje skuteczne sterowanie ruchami. Można rzec, że zwinność jest świadomą koordynacją całego układu kostno-mięśniowego.
Zwinność to cecha motoryczna, na którą składa się wiele komponentów. Na przykład: szybkość reakcji, szybkość wykonywania ruchów prostych, siła mięśni nóg, częstotliwość wykonywania pracy nóg. Jest to świadoma kontrola ruchów całego naszego ciała. Wartym podkreślenia jest fakt, że jest to cecha, która pozwala na właściwe, szybkie i co najważniejsze – ekonomiczne rozwiązanie zadania ruchowego. Bardzo ważne jest, aby w treningu przedszkolaka czy dziecka szkolnego pamiętać o odpowiednim przygotowaniu jego organizmu do treningu zwinności, zręczności czy zwrotności. Istotna jest rozgrzewka.
Przykładami zabaw kształtujących zwinność są zabawy bieżne, w których wykorzystujemy dynamiczne, szybkie i niespodziewane zmiany kierunków ruchu. Fajnym pomysłem będą biegi kopertowe, slalomy, zabawy w berka i oczywiście niezastąpione tory przeszkód. Zwinność odnosi się do płynnego przyspieszania i wyhamowywania czynności ruchowych. Należy w tych ćwiczeniach zmieniać kierunek ruchu i różnicowych ich schemat. Wymaga to więc od uczniów wysokiej sprawności fizycznej. Zajęcia gimnastyczne w przedszkolu też mogą rozwijać zwinność wśród maluchów. Dzieci dzięki systematycznym ćwiczeniom utrwalają sobie nawyki prawidłowego siadania, chodzenia czy wstawania. Im lepiej opanują podstawowe wzorce ruchowe tym mniej energii będą poświęcały na to, aby w bardziej skomplikowanych zadaniach ruchowych, skupiać się na tym, co powinno być nawykiem ruchowym.
